BETSINGKO ATBP.

Abstract

Sa una’y nakakapagod, muntik ko na rin sukuan dahil sa init. Nakakawala ng ulirat kapag nalalaspag na ang mga binti at pagbuhos ng pawis kakapadyak. Pero kalauna’y nasanay rin naman. Pagod na may kaakibat na saya. Tsaka ‘to napal’tan ng lukso-luksong pagpapahalaga sa mga tanawing nakikita kahit na mga building at puno lang naman ang nakikita ko dahil nga nasa lungsod lang ako namimisikleta. Nakaranas rin ako ng mga kamote sa mga kalsada o mga panggugulang o ang hindi pagbibigayan sa daan. Nagkakaroon ako ng kamalayan dahil kailangan sa kalsada. Tsaka ko nakita panandalian ang mga nahihinuha ko sa daan. At mas lalong umigting ito nang hatinggabi o gabi ako namimisikleta. Mas taimtim at rinig ko ang mga boses na hindi pangkaraniwang naririnig at nasasapawan ng ingay kapag rush hour, umaga, o katanghalian. Dahil na rin siguro gusto ko ng kapayapaan kahit na alam kong panandalian ko lang siya makakamit sa hatinggabing pamimisikleta.